नाही कळणार कधीच
प्रेम हे काय असतं
त्यात
पडल्या शिवाय कसं कळेल
ते किती खोल असतं;
सागरा एवढं अथांग असतं
कि किनारी रेती एवढं ओलं
असतं;
अंबरा एवढं आच्छादित असतं
कि त्यातल्या सूर्या बिंबा एवढं
भेदीत असतं
दिवसा एवढं
कार्य-शुद्ध असतं
कि रात्री एवढं
प्रणय-बद्ध असतं;
आकाशी चंद्रा एवढं
दुधाळ असतं
कि कधी त्याला झाकतं
आभाळ असतं;
भोवतालच्या चांदण्यांन एवढं
शिंपित असतं
कि मद मस्त
रात-राणीच्या फुलांनी
गुंफीत असतं;
प्रियकराच्या मोहक स्पर्श्यानं
प्रणयी थाट असतं
कि
उशीर करत असलेल्या
त्याची पाहती
चातकी वाट असतं;
तो आला कि
त्याच्यावर रुसून
फुगणं असतं
कि त्याचा कारिता स्वतः
झालेलं प्रेम-रुग्ण असतं;
तो न बोलला तर
आतल्या आत गुदमर्ण असतं
कि त्याच्या चुकून
झालेल्या स्पर्शानी
मोहरून अध्मर्ण असतं
त्याला मनावायच्या ना ना
तर्हांनी रंगीत असतं
कि त्यांनी दुखावलेल्या शब्दानं
मन भंगीत असतं;
त्याच्या छातीवर डोकं ठेवून
हुंद्कावणं असतं
कि त्याच्या एका घेतल्या
पप्पी ने सुखावणं असतं;
त्याच्या एका प्रखर नजरेनं
घायाळणं असतं
कि त्याच्या पान्घ्रुणीत
उघड्या पाऊलांना
पायाळणं असतं;
त्याच्या मिठीत मुसळधार
पावसी छत्रावणं असतं
कि धिटावल्या त्याच्या
हिमतीलाकात्रावणं असतं;
दोन हाथी त्याला मानेत
मांडावून केशी कुरवाळणं असतं
कि त्याच्या विशाल पिळदार
पाठी डोकावून हिरवळणं असतं;
त्याच्या पाशी
मिलनीत श्वासी
धुन्दावणं असतं
कि त्याच्या पांघरूणी
ढिलावून रात्र मंदावणं असतं;
त्याच्या स्वाधीन स्वतःस
कुस्कर्ण असतं
कि त्याच्या मिश्कील
खोड्यांना मस्कर्ण असतं;
त्याच्या पुरुषी अहंकाराला
जपणं असतं
कि त्याच्या जोडीदारी करिता
तपणं असतं;
त्याचं तारुण्यीत ऐश्वर्य
फक्त भोगणं असतं
कि त्याच्या करिता
स्वतःस
आजन्म त्यागणं असतं;
काय कळणार प्रेम हे पातळ
पाणी कि दुधावरची साय असतं
प्रेमात पडल्या शिवाय
कळूच नाही शकत
कि प्रेम हे काय असतं…!